Inny wymiar

[Tekst napisany na akcję "Piszę, bo lubię, czyli 12/12".]
[Betowała Akira.]

Zwyczajni nastolatkowie wiodą zazwyczaj zwyczajne życie, zabarwione niekiedy wagarami, grą w piłkę albo grami komputerowymi. Adrian nie był wcale inny. Przeciętny w szkole, lubiany przez kolegów, bez jakichś wyjątkowych zdolności czy upodobań. Chłopak jakich wielu. Mieszkał w małej miejscowości, w rodzinnym domu. Stary budynek, nie remontowany od lat, z zewnątrz sprawiał wrażenie ruiny. Odpadający tynk, wyszczerbione schody i obdrapane drzwi jedynie dopełniały obrazu. W środku było trochę lepiej, bo ściany zostały niedawno pomalowane, a matka i babka dbały o porządek. Stare, masywne meble i liczne obrazki oraz zdjęcia na ścianach sprawiały, że wnętrza wydawały się przytulne i przyjazne dla przebywających w domu osobników. Zawsze pełno tu było ludzi. W tym niewielkim budynku mieszkały na stałe trzy pokolenia: babcia z dziadkiem, rodzice, siostra ojca wraz z mężem, on oraz jego trzy siostry. Często odwiedzający rodzinę sąsiedzi i znajomi wtapiali się w ten obraz, stając się w pewnym sensie częścią rodziny. Życie było tu proste i nudne.

            Może właśnie ta nuda i prostota zgubiły Adriana. Od dawna nie mógł się odnaleźć wśród przewijających się nieustannie przez pomieszczenia ludzi. Myśleli inaczej niż on, zachowywali się inaczej, lubili inne rzeczy. Nastolatek szukał swojego miejsca w domu, w szkole, w piłkarskiej drużynie, w grupie rówieśników, ale nigdzie nie czuł się na tyle pewnie i swobodnie, aby zatrzymać się tam na dłużej.

Już w wieku siedmiu lat starszy kuzyn, chociaż nikt tak naprawdę nie wiedział, jakie pokrewieństwo ich łączyło i czy w ogóle – chłopak mógł być równie dobrze synem znajomej ciotki Adriana – pokazał mu magię wirtualnego świata. Wyścigi, strzelanki i gry strategiczne zapewniały ekscytujące przeżycia bez wychodzenia z domu. Wtedy, gdy był jeszcze małym chłopcem, to była tylko zabawa. Dwie godziny spędzone na zabijaniu ogrów a potem kolacja, kąpiel i bajka przed snem. Dopiero gdy zaczął dorastać, dwie godziny przestały wystarczać. Kolorowy ekran przyciągał coraz bardziej. Wygranie wyścigu okazywało się ważniejsze od zadań z matematyki, uśmiercenie stu żołnierzy pilniejsze niż sprawdzian z biologii, zbudowanie fortecy bardziej atrakcyjne niż wycieczka rowerowa z kolegami. Ale na tym nie stanęło. Z dnia na dzień coraz więcej czasu spędzał w innym wymiarze.

Pewnego dnia wstał wyjątkowo wcześnie. Do lekcji pozostały trzy godziny, więc dlaczego nie zalogować się na portal z najnowszą grą, w którą tak świetnie mu szło przez ostatni tydzień? Uciążliwe burczenie w brzuchu zawsze może poczekać kilka minut. Wpisanie loginu i hasła zajęło kilka sekund. Przed oczami pojawił się zupełnie inny, wirtualny świat. Wołanie na śniadanie przebijało się przez odgłosy dochodzące ze słuchawek, ale nie dotarło do zajętego grą umysłu. Kolorowy awatar przypominający trochę człowieka, trochę kota, zmierzał ku spiżarni. Pukanie i dźwięk otwieranych drzwi zmusiły do odwrócenia głowy, ale żadna inna reakcja nie nastąpiła. Mętne oczy obiegły postać matki, kreując wizerunek niekształtnego stwora, po czym powróciły na poprzednie stanowisko. Zrezygnowana kobieta opuściła pomieszczenie. Animowany stworek zdobył w spiżarni woreczek z punktami energii. Podskoczył radośnie, niczym dziecko, które dostało lizaka. Ssanie w żołądku ustało.

Krzyk matki, że spóźni się do szkoły, wydawał się jeszcze słabszy od tego wzywającego na posiłek. Zaniepokojona rodzicielka po raz kolejny weszła do pokoju. Tym razem podeszła do biurka, przy którym siedział chłopak i szarpnęła go za ramię, chcąc zwrócić na siebie uwagę. Nastolatek tylko potrząsną ramieniem, starając się w ten sposób odgonić intruza. Niezrażona niczym postać, o pomarszczonej i wykrzywionej twarzy, szarpnęła za kabel, zrywając z głowy syna słuchawki. Krzyczała coś o szkole, lekcjach, sprawdzianie. Adrian nie był pewien. Wiedział, że teraz musi porozmawiać z wilkołakiem z sąsiedniej wioski, nim rozpęta się bitwa. Odruchowo wyrzucił dłonie zaciśnięte w pięści do góry, trafiając prosto w matczyny nos. Nie zwrócił uwagi na rozlegający się za nim syk. Zdezorientowana z początku kobieta po chwili odzyskała świadomość i pojęła, co się właśnie stało. Syn jak gdyby nic, nałożył powrotem słuchawki, nie odrywając oczu od ekranu. Przerażona rodzicielka wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Potem wiele godzin przepłakała, ale nikomu nie powiedziała o incydencie.

Adrian nie poszedł do szkoły. Następny dzień też przesiedział. I jeszcze następny. Rozmawiał ze znajomymi z sąsiednich osad, walczył z bandą ogrów, które napadły na jego wioskę pewnej nocy, żywił się punktami energii i zdobywał odznaki nowych umiejętności. Bił się, planował ataki, bronił zapasów, podpisywał sojusze ze sprzymierzeńcami.

Pewnej nocy odwiedziła go mała, różowowłosa postać. Stanęli naprzeciwko siebie i wpatrywali się w swoje oczy. Spojrzała na jego zielone włosy z rozbawieniem, a później wspięła się na palce i z czułością podrapała go za uchem. Otrząsnął się, jakby właśnie po plecach przebiegł mu dreszcz.

– Kim jesteś? – zapytał oschłym i agresywnym głosem. Był nieufny, widząc w przybyszu wroga. Zwłaszcza, że teraz był osłabiony i musiał się zregenerować.

            Kobieta pokręciła z niedowierzaniem głową, patrząc na wychudzonego chłopaka z przekrwionymi, podkrążonymi oczami. Od tygodnia nie wyszedł z pokoju. Jadł i pił niewiele i tylko, jeżeli podstawiło mu się pod nos. Czasem nawet mimo tego nie ruszył przygotowanych potraw. „Jestem twoją matką” przebiegło przez jej myśli. Zaraz potem zapytała, bardziej siebie niż syna, co ze sobą zrobił. Ubrany w stary dres i powyciągany podkoszulek, którego nie zmieniał od tygodnia, wyglądał jak siedem nieszczęść. Z pokoju wydobywały się nieprzyjemne zapachy, których pochodzenia kobieta wolała nie znać. Czasem udało jej się tu przewietrzyć, bo o wpuszczeniu światła nie było mowy. Kochała go, ale stawał się coraz bardziej agresywny. Kilka razy szarpnął ją lub uderzył. Męża nie było w domu. Nie wiedziała, jak poradzić sobie z problemem.

            Któregoś dnia przygotowywała obiad, gdy usłyszała dziwny łoskot. Od razu skierowała się do pokoju swojego dziecka. Chłopak leżał na ziemi, nieprzytomny, z rozciętą głową. Na krawędzi biurka były świeże ślady krwi. Słuchawki zsunęły się na szyję Adriana i przekrzywiły nienaturalnie. Kabel wyrwany został z gniazda, przez co z głośników dochodziły dźwięki jęków i uderzeń – dźwięki wciąż toczącej się bitwy.

            Przerażona wezwała pogotowie. Dotarło do niej, że to nie może trwać w nieskończoność. Karetka przybyła piętnaście minut później. Zabrali chłopaka do szpitala. W drodze wypytywali kobietę o wszystko, co miało związek ze stanem chłopaka, ale ta była w szoku i nie była w stanie wydusić z siebie słowa.

            W głowie mu wirowało. Postać niskiej, różowowłosej elfki przewijała się przed oczami. Za uchem czuł dotyk jej ciepłej dłoni. Adrian już się nie bał. Już nie był wrogo nastawiony. Ten dotyk go uspokajał, koił ból, który rozchodził się po każdej części jego ciała.

            Dopiero rozmowa z psychologiem pozwoliła przerażonej matce na powiedzenie na głos tego wszystkiego, co działo się w jej domu. Dopiero wtedy zrozumiała, w jakim niebezpieczeństwie był jej syn. Wygłodzony na własną prośbę, osłabiony, z anemią i uzależnieniem, które mogło go w każdej chwili zabić. Jak to się stało, że nikt z domowników wcześniej nie reagował? Matka zadawała sobie to pytanie, lekarze również je zadawali, ale odpowiedź nie nadchodziła.

            Jeszcze w tym samym tygodniu, kiedy Adrian w szpitalnym łóżku nabierał sił i majaczył o planowaniu kolejnej bitwy, rodzice podpisali dokumenty. Nie zobaczą go przez następne pół roku, ale uratują mu życie. To było najważniejsze.

            Chłopak nie wiedział, co się dzieje. Nie rozumiał, gdzie jest i dokąd go zabierają. Czuł jedynie dotyk różowowłosej za uchem i wiedział, że wszystko się ułoży.