4x13 'London calling' (season final) [IS]

Dwa tygodnie później:

Przez ostatnie dwa tygodnie wszyscy ciężko pracowali Nad ukończeniem trzeciego albumu Jude. Teraz cała ekipa wytwórni zebrała się w holu. Na środek wyszedł Darius i zaczął.

-Witam was wszystkich. Dzisiaj jest bardzo ważny dzień zarówno dla wytwórni jak i dla pierwszej gwiazdy od zaraz- Jude. Dzisiaj zakończona została praca nad jej nowym- trzecim już albumem. Jude, chodź do nas.- Brawa.

-Dzięki Darius. Jestem wam wszystkim wdzięczna za wsparcie i serce jakie włożyliście w stworzenie tego albumu. Gdyby nie wy Jude Harrisom by nie istniała.-Brawa.

-Jude, jak wiesz kończy się twój kontrakt z naszą wytwórnią. Przyszedł do nas rano fax z Londynu. Tamtejsza wytwórnia chce podpisać z tobą kontrakt na 3 lata. Aby nie utrudniać ci podjęcia decyzji, nie składam ci propozycji przedłużenia kontraktu. Dzięki tej wytwórni się wybiłaś, a dzięki tamtej pozna cię cały świat.-Brawa.

Jude zaniemówiła. Nie wiedziała czy się cieszyć, czy rozpaczać. Chciała spróbować czegoś nowego, ale nie chciała stąd wyjeżdżać na 3 lata, zostawiać przyjaciół, a zwłaszcza narzeczonego (o którym wiedział tylko Speer, Saide i Kwest). Jej mina nie wyrażała zupełnie nic. Przytuliła Dariusa, chcąc ukryć swoje uczucia.

-To naprawdę świetnie... Londyn... Nigdy nie myślałam... Przepraszam.- Pobiegła do łazienki, aby ukryć łzy. I nie koniecznie były to łzy szczęścia.

W holu powoli robiło się pusto. Nikt nie uznał zachowania Jude za dziwne. Darius powiedział jeszcze parę słów i wszyscy się rozeszli.

Nagle do łazienki, gdzie na podłodze siedziała płacząca Jude weszła Karma.

-Jude, ja wiem, że nie jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami i może nie znam cię za dobrze, ale ty nie chcesz jechać, prawda?

-Sama nie wiem.

-Powiedz mi co się dzieje?

-Z jednej strony chcę pojechać do Londynu, poznać nowych ludzi, ale nie chcę tego wszystkiego zostawiać. Tu mam rodzinę, przyjaciół i...

-Zawsze będziesz ich miała. To tylko 3 lata.

-Nie rozumiesz. Dla przyjaciół i rodziny to krótko i wiem, że zawsze będą przy mnie, ale...

-Ale?

-Nie chcę stracić Tommiego.

-A więc to o to chodzi.

-My... zaręczyliśmy się. Ja nie chcę go znów stracić. Za długo walczyłam o to, co jest między nami. Jestem już tak blisko. Kocham go nad życie i gdybym teraz go straciła to bym tego nie przeżyła. A wiesz jaki jest Tom. On nie będzie czekał. Choćby nie wiem jak się starał i opierał, w końcu nie wytrzyma i znajdzie sobie kogoś. Boję się, że znów zostanę sama.

-Jude...-Karma ją przytuliła.- Po prostu z nim pogadaj. Razem coś wymyślicie. Jemu na tobie zależy. I na twojej karierze. Nie pozwoli ci zrezygnować z kontraktu, ale też nie pozwoli zniszczyć tego co jest między wami. Zobaczysz. Pogadaj z nim szczerze, a wszystko będzie ok.

-Może masz rację.

-Jeżeli to miłość, to będziecie ze sobą,  niezależnie od tego co się stanie. Popatrz na mnie i na Speeda . Kłóciliśmy się, ale się kochamy i przetrwamy wszystko. Wasz związek też przeszedł już nie jedno, więc i z tym sobie poradzicie.

-Dzięki Karma. Naprawdę mi pomogłaś.

-Przecież od tego są przyjaciele.

-heh... Zabawne. Speed dwa tygodnie temu powiedział mi to samo. Nieźle się dobraliście.

-Wiem.

-To... ja pójdę pogadać z Tomem.

-Co? Chcesz tak się wszystkim pokazać? A zwłaszcza Tomowi? Wystraszy się i ucieknie. Podejdź do lustra. Poprawię ci makijaż.

-Dzięki. Można na ciebie liczyć.

W studiu:

-Tom co jest?

-Kwest, daj spokój. Przecież dobrze wiesz. Jude wyjedzie i pewnie już nie wróci.

-Nie dramatyzuj. Twoja narzeczona robi karierę i rozwija skrzydła. Powinieneś się cieszyć.

-Nie rozumiesz. Ona tam pojedzie i już nie wróci. Zostawi mnie dla jakiegoś innego gościa.

-Chyba żartujesz. Takie numery pasują bardziej do ciebie. Ona by nie zrobiła tego ani tobie, ani tym bardziej sobie. Czy ty nie widzisz, że ona jest w tobie zakochana do szaleństwa.

-To nie ma znaczenia. Odkocha się.

-Czego nie możesz uwierzyć w nią? W was?

-Bo związki na odległość zawsze się tak kończą. Któregoś dnia wyśle mi pocztą pierścionek z liścikiem typu „Sory, że tak wyszło, ale to nie ma sensu”

-Co nie ma sensu?

-Jude?

-Nie, święty mikołaj. Masz minę jakbyś ducha zobaczył. Co jest grane?

-To... ja was lepiej zostawię.- Wstał z krzesła.- Tylko tego nie spieprz Quincy.- Szepnął producentowi na uch i znikną za drzwiami.

-A temu co?

-Śpieszył się.

-Aha. Słuchaj...

-Wiesz Jude? Boję się.

-Czego?

-Tego twojego wyjazdu. Co z nami będzie?

-A co ma być?

-No wiesz... Związek na odległość... Myślisz, że tak się da?

-Nie wiem Tom, ale obiecaj mi coś.

-Co tylko zechcesz.

-Nie zostawiaj mnie.

-To ty mnie nie zostawiaj.

-Ja cię kocham i nie mam zamiaru cię rzucać.

-Ja ciebie też nie rzucę.

-To skoro to już sobie wyjaśniliśmy to mam pomysł.

-W takim razie słucham.

-Pojadę tam na pół roku i razem z twoją mamą przygotuję wszystko do ślubu. Wiesz: sala, orkiestra, żarcie. Oczywiście wszystko po konsultacji z tobą. Potem wezmę urlop i przyjadę tu. Zaprosimy gości, a potem wszyscy razem polecimy do Londynu, gdzie weźmiemy ślub.

-Mnie się to nie podoba.- Dziewczyna posmutniała.- Jak ja wytrzymam bez ciebie pół roku co?- Dodał i oboje zaczęli się śmiać.

-A ja bez ciebie?

-Ty jesteś silna, ale ja...

-Co? Masz wątpliwości co do tego, czy będziesz wierny?

-Ej!

-No co? Chciałam być szczera.

-Skorzystam z twojej rady i pójdę na panienki :P

-Ej!

-No co? Twoje słowa.

Jeszcze długo tak gadali i śmiali się razem. Chcieli się sobą nacieszyć przed długim rozstaniem.

Następnego dnia od rana Jude się pakowała. Potem pojechała do wytwórni, żeby się ze wszystkimi pożegnać. Był śmiech i łzy. Dziewczyna nie sądziła, że wyjazd będzie dla niej tak trudny.

O godzinie 19 Jude z Saide, Kwestem, Speerem, Karmą i Tommim, byli już na lotnisku. Zaczęło się najgorsze. Pożegnanie z najbliższymi jej osobami.

-Jude...- Zaczęła Karma.- Zabłyśnij w świecie i bądź tam szczęśliwa. I pamiętaj co ci mówiłam. Miłość przetrwa wszystko.- Przytuliły się.

-Mam nadzieję, Karma.

-Hej! Co znaczy mam nadzieję? Tak jest i już. Nie waż mi się nawet myśleć inaczej.

-Speed...

-Nie narozrabiaj tam za bardzo Harrison. Bo jak tam przyjadę to muszę pobić twoje wygłupy.

-Już o to się nie martw. Jesteś tak szalony, że nie mam z tobą szans.

-Wiem, ale chyba właśnie za to mnie lubisz.

-Jude, nic się nie martw. Będę pilnował Toma.

-Dzięki Kwest. Jemu przyda się niańka. I zajrzyj czasem do niego do domu. Powiesz mi jak go zapuści.

-Nie ma sprawy.

-No siostra! Nie rycz już. Przecież jadę tylko na 3 lata, a i tak za pół roku tu przyjadę.

-Trzymam cię za słowo. Będę tęsknić.

-Ja też.

-Słońce, ja cię nie puszczę.

-Nie masz wyjścia.

-Wiem... Kocham cię. Nie wiem jak ja tu bez ciebie wytrzymam.

-Będę codziennie dzwonić. Obiecuję.

-Damy radę?

-Damy. Musimy dać.

Jude udała się w stronę odprawy. Nie wiedziała co ją czeka, ale była pewna, że chce to sprawdzić. Kierując się w stronę samolotu w głowie miała jedno zdanie.

„LONDYN WZYWA”