1. Ucieczka [MAD]

Betowała Lily.

***

Czasem są dni, kiedy człowiek chce uciec od wszystkiego, ukryć się gdzieś przed światem, martwić się tylko o siebie. Mało kto ma odwagę naprawdę się uniezależnić. Potrzeba do tego dużo wiary we własne możliwości. Trochę desperacji. Ale to nie tak, że pakujesz kilka rzeczy i wychodzisz z domu. Uciekając od „tutaj” trzeba wiedzieć, gdzie jest „tam”. Nie można uciec do nikąd. Nie jest możliwe wyruszenie w drogę, która nie istnieje. Bo nawet, jeżeli to podróż w poszukiwaniu samego siebie, to jakieś „tam” istnieć musi. Nie jest łatwo je określić, ale jeżeli się tego nie zrobi, wyprawa prawdopodobnie zakończy się porażką. Tego właśnie się nauczyłam podczas mojej ucieczki.

Wyruszyłam daleko, bo na drugi koniec świata. Jednocześnie bardzo blisko, bo tylko w głąb siebie. Nikt mnie nie powstrzymywał. Kiedy z plecakiem pełnym najpotrzebniejszych rzeczy przekroczyłam próg domu, nie było nikogo, kto by mnie zatrzymał. Kiedy przekręcałam klucz w zamku i ostatni raz patrzyłam na stare, porysowane drzwi, za którymi spędziłam ostatnie lata mojego życia, nikt nie zauważył, że nie ma mnie po drugiej stronie. Kiedy wchodziłam do samolotu, nikt nie złapał mnie za rękę i nie prosił, bym została. Chyba właśnie na to czekałam – na kogoś, komu zależy, dla kogo coś znaczę. Nie było nikogo, więc dlaczego miałam być ja? Wiedziałam, że nie będzie powrotu. W świecie ciągłego pośpiechu i wielkich porażek nie może być powrotów. Powrót to oznaka słabości i wyrzutów sumienia. Ja niczego nie żałuję.

Od dłuższego czasu wiedziałam, że muszę to zrobić. Dla siebie i dla innych. Musiałam uwolnić nas od tego piekła rutyny, które codziennie wkradało się do naszego tandetnie poukładanego życia. Musiałam przerwać ten teatr ironii i parodię szczęścia. Nie mogłam dłużej tkwić uwięziona pomiędzy niespełnionymi marzeniami, a wygórowanymi oczekiwaniami innych ludzi. Oczekiwaniami co do tego, kim powinnam być, a kim nie jestem i nigdy nie będę. To nie wydarzyło się z dnia na dzień. Bilety do Ameryki tanie nie są, przynajmniej jak na moje standardy. Pracowałam całe wakacje, aby było mnie stać na podróż „tam” i na przeżycie w tamtym świecie chociaż tygodnia. Wiedziałam, że amerykański raj jest bezwzględny, nie współczuje i nie oszczędzi mnie, kiedy sama rzucę się w jego otchłań. Bo to raj tylko dla bezwzględnych, a amerykańskie marzenie, to marzenie ludzi pozbawionych skrupułów i osiągających cele za wszelką cenę. Dlaczego stało się moim marzeniem? Bo nie dawało nadziei, nie obiecywało mi fałszywego szczęścia i spełnienia, a jedynie nowy, trudny początek, wiele upadków i zawodów, ciągłą walkę o siebie oraz nieustanną samotność. To marzenie nie pozostawiało złudzeń, było autentyczne. Wiedziałam, czego mogę się po nim spodziewać. Było tak boleśnie prawdziwe i szczere, że pragnęłam go zasmakować. Oferowało mi ból, na który mogłam się przygotować. Nazwijcie mnie masochistką, ale takie cierpienie byłam gotowa przyjąć, bo ono stawało ze mną twarzą w twarz, a nie wbijało znienacka nóż w plecy. To marzenie nie dawało mi nic dobrego, oprócz ucieczki przed złudzeniem. Dlatego mnie zaintrygowało. Dlatego się w nim zakochałam.

Mam dziewiętnaście lat. Pięć miesięcy temu skończyłam liceum w jednym z polskich miast. Nie mam przyjaciół, za którymi będę tęsknić i którzy będą tęsknić za mną. Rodzina nie przejmie się moim zniknięciem. Nikt z nich nie zna mnie naprawdę, chociaż uwielbiają udawać, że tak właśnie jest. Ja mam dość udawania, kłamstw, obłudy. Nie zamierzam iść na wybrany przez rodziców uniwersytet, studiować kierunku, który też dla mnie wybrano, a potem pracować w zawodzie, który znienawidzę po roku. Nie zamierzam udawać, że wszystko jest w porządku. Nie będzie. Nigdy nie było. Dlatego siedzę teraz w samolocie, prawdopodobnie gdzieś między Francją a oceanem, zostawiam za sobą wszystko i palę wszystkie mosty. Nie wrócę na święta, żeby podzielić się opłatkiem. Mam bilet w jedną stronę.

Niektórzy twierdzą, że ucieczka to oznaka tchórzostwa. Dla mnie to szczyt odwagi i jedyna droga do wolności.