9. Niespodziewany gość [MAD]

Betowała Lily.
***

            Obudziłam się wypoczęta, z nową energią i zapałem do budowania życia od nowa. Moje współlokatorki jeszcze spały, kiedy przebrana w dres, z portfelem w kieszeni bluzy, zamknęłam za sobą drzwi. Cel był prosty: pobiegać trochę, aby całkowicie nie stracić kondycji i zrobić zakupy na śniadanie. Poranek był słoneczny, choć chłodny wiatr sprawił, że przeszedł mnie dreszcz, gdy tylko opuściłam mury budynku. Ze względu na wczesną godzinę, ruch na ulicach miasta był niewielki i można było wsłuchać się w śpiące jeszcze miasto.

            Kiedy wracałam z siatką zakupów na najbliższe dni, z jednego z mieszkań, które mijałam wspinając się na moje, dziesiąte piętro, wyszła starsza kobieta, na oko koło sześćdziesiątki. Pamiętając zasady dobrego wychowania, których nauczyłam się jeszcze w Polsce, choć nie byłam pewna, czy funkcjonują one i w tej rzeczywistości, rzuciłam owej pani grzeczne „dzień dobry”.

 – Dzień dobry, dzień dobry. Przyjeżdżają takie niewiadomo skąd, udają miłe, chcą studiować, a potem zarabiają na ulicach, albo spraszają zboczeńców do domu. Mnie na to nie nabierzesz, lafiryndo. Same przez was kłopoty!

 – Słucham? – zapytałam zdziwiona reakcją sąsiadki. – Nie rozumiem, o co pani chodzi i skąd u pani ten brak szacunku do ludzi, ale proszę mnie nie obrażać.

 – Jeszcze się honorem unosi! Wracaj do domu, a nie i u nas margines społeczny wzbogacasz!

            Nic więcej nie mówiłam, bo kobieta zeszła na dół i zniknęła mi z oczu. To spotkanie znacznie zepsuło mój humor. Nie spodziewałam się aż takiej zawiści, arogancji i braku kultury, ze strony miło wyglądającej, starszej pani w brązowym płaszczu. Nawet mnie nie znała, a już dorobiła sobie własną teorię i dopasowała odpowiedni stereotyp. „Zupełnie jak w Polsce” pomyślałam. Niestety myśl o tej kobiecie nie opuściła mnie przez kolejne godziny.

            Był wieczór. Dziewczyny wyszły na jakąś imprezę i chociaż proponowały, żebym poszła z nimi, wolałam zostać w mieszkaniu. Siedziałam przy biurku i przeglądałam liczne oferty pracy w gazecie, zaznaczając markerem interesujące mnie pozycje. Dzwoniłam, pytałam, umawiałam się na rozmowy. Miałam nadzieję, że szybko coś znajdę, bo nie chciałam wylądować na bruku. Kolejne linijki tekstu zlewały mi się w oczach. Siedziałam nad tym już kilka godzin i czułam, że potrzebuję przerwy. Dobrze zrobiła by mi mocna herbata, a jeszcze lepiej, gorąca kąpiel i łóżko. Na to drugie nie mogłam sobie jednak pozwolić. Wstałam i udałam się do kuchni, aby nastawić wodę.

Nagle mieszkanie wypełnił dźwięk, oznajmujący przybycie gościa. Zdziwiłam się, bo byłam sama i nie spodziewałam się nikogo, zwłaszcza, że było już po dwudziestej drugiej. Podeszłam do drzwi i otworzyłam je niepewnie. Jak ogromne było moje zaskoczenie, kiedy zobaczyłam, kim jest intruz. Od początku podejrzewałam, że coś jest z nim nie tak i nie za bardzo dba o swoją prywatność i bezpieczeństwo, ale żeby przychodzić do cudzego mieszkania, nie wiedząc kogo się w nim zastanie, zwłaszcza w jego sytuacji? Chyba, że lubi, kiedy wszystkie tandetne czasopisma piszą, że szlaja się po melinach.

 – Cześć – powiedział, uśmiechając się nieśmiało. Przypominał mi w tamtym momencie kilkuletnie dziecko, które chodzi od domu do domu, prosząc o kilka groszy na cukierki. Nie mogłam się nie zaśmiać. Jego mina była rozbrajająca i poczułam do niego jeszcze większą sympatię, niż do tej pory.

 – Cześć. Co ty tu robisz?  – zapytałam, nie mogąc przestać się śmiać.

 – Też miło cię widzieć. Jasne, chętnie wejdę, dzięki.

 – No nie wiem, czy mogę cię wpuścić. Dziewczyny zabroniły mi robić z mieszkania melinę – powiedziałam, ale otworzyłam szerzej drzwi, przepuszczając w nich chłopaka.  – Więc… Jak mnie znalazłeś?

 – Zostawiłaś gazetę z zaznaczonym adresem. Byłem ciekawy, jak się urządziłaś i czy nie wpakowałaś się w jakieś bagno, dlatego wpadłem. Wiesz, jak by nie było, nie znasz tu nikogo i nie ma kto cię pilnować.